_Տանը կա՞ մեկը։
_Չի՛ կարող պատահել։
_Սու՜ս։ Լսեցի՞ր։
_Ըհը՛…
Միկան և Գոռը պահվեցին, մեկը՝ դռան հետևը, մյուսը՝ պահարանի։ Բայց թփրտունը շատ մոտ էր։ Կարծես մեկը թավալվում էր հատակի վրա։ Մի քանի վայրկյան անշշուկ մնացին։ Համր խրխռոցը չդադարեց։ Վերջապես Միկան չհամբերեց, դուրս եկավ թաքստոցից միացրեց ջահը։ Աչքերի առաջ բացված տեսարանը զարմացրեց երկուսին էլ։ Մի օրիորդ թավալվում էր ընկած հատակին․ աչքերը փակ, արյան լճի մեջ։ Գոռը մոտեցավ ոտքով հրեց։
_Կարծես կենդանի է։
_Ի՞նչ արիր,_գոռաց Միկան։
_Բա ի՞նչ անեի,_հարցին հարցով պատասխանեց ընկերը։
Օրիորդը փռվել էր հատակին։ Ծոծրակը արյունոտ։ Ալբոմը ընկած կողքը, նկարներն էլ շուրջը թափված։
_Գո՛ռ, մե՜ղք է,_Միկան կռացավ օրիորդի ձեռքը բռնեց,_պուլս կա… Զանգի՛ր շտապ օգնություն։
_Երբե՛ք… գժվե՜լ ես…
_Բա ի՞նչ անենք։
Շվարած մնացին։ Օրիորդը հազիվ էր շնչում։ Միկան գրկեց օրիորդին։
_Ի՞նչ ես անում։
_Դնեմ բազմոցին։ Գնա՛ ջուր բե՛ր։
_Թող դրան, փախա՛նք այստեղից։
_Գո՜ռ, կմեռնի… նայի՛ր, երեխա է դեռ… գուցե և գող եմ, բայց մարդասպա՛ն չե՛մ։
Բայց ընկերը խղճի խայթի զգացում չուներ։ Ուստի չնայեց աղջկան ու ավելի մեծ ուշադրությամբ նայեց շուրջը։ Մինչ հանցակիցը սրբիչը թրջած աղջկա վերքն էր մաքրում արյունից, ինքը լցնում էր գրպանները։
_Բաց թող դրան։ Նայի՛ր ինչքա՜ն բան կա,_սենյակերից մեկից վերադարձավ զարդամանով։
_Գո՜ռ, արյունը չի կանգնում։ Արյունաքամ կլինի։ Դու մոտդ հեռախոս ունես։ Զանգի՛ր շտապ օգնություն։
_Քեզ ասում եմ թո՛ղ դրան, ու անցի՛ գործի։ Մեզ ի՞նչ․․․ մենք ուրիշ գործով ենք այստեղ․․․
_Ա՜խ, գլուխս,_հազիվ շրթունքները շարժեց օրիորդը։
