У адным маленькім горадзе жыў хлопчык, яго звалі Ваня. Сям'я ў яго была невялікая-Тата-Алег, Мама-Галіна, і ён сам.
Была зіма. Вось аднойчы Ваня пайшоў пагуляць. Прыйшоў ён да возера і бачыць возера застыглая. Паспрабаваў ён кінуць камень у возера. Лёд парэпаўся. Ваня зразумеў што лёд тонкі. Надакучыла яму кідаць камяні і ён пайшоў дадому. Прыйшоў дадому паеў, і лёг спаць.
На наступны дзень прыходзіць ён зноў да возера. Бачыць а лёд нейкі дзіўны. Узяў ён тоўстую палку і ўдарыў па лёдзе. Палка загарэлася, Ваня толькі паспеў яе кінуць. Ад палкі застаўся толькі дым. "Пранесла" – думае Ваня. Ён напалоханы пабег дадому. Прыбег ён дадому і расказаў усё бацькам. Тата кажа яму:
– Можа табе ўсё здалося, Ваня.
–Я з табой пагаджуся, – сказала мама таце.
Ваня паеў і лёг спаць. Ляжыць ён у ложку і думае – " можа мне і напраўду здалося? Трэба будзе заўтра схадзіць туды ж". Думаў ён так, думаў, думаў і ў рэшце рэшт заснуў.
Прачынаецца Ваня на наступны дзень. Ён паеў усё зрабіў і пайшоў да таго возера. Прыходзіць ён да возера. Бачыць звычайнае возера і думае« " што тут не так?». Узяў ён зноў палку толькі ўжо іншую, такую ж тоўстую якой была ранейшая. Як стукне ён па лёдзе а палка маментальна заледенела. Ваня падумаў – " можа зноў здалося?». Узяў іншую палку, з ёй адбылося ўсё тое ж самае. Тады ён пайшоў у лес, ён не заблудзіцца, таму, што ён ведаў усё сцяжынкі ў гэтым лесе. Ўвайшоў ён у лес. Бачыць дрэвы, як дрэвы, падышоў Ваня да аднаго дрэва, а дрэва яму як скажа-
