Ինչո՞վ ենք ապրում, մի նայիր դու, եղբա՛յր
Արդյո՞ք հարազատ է քեզ լացն անդադար
Այո, համամիտ եմ դաժան էր անցյալն,
Բայց այս վայրկյանին դու կարող ես ժպտա՛լ
Ժպտալ այս սիրո լի հզոր արևին
Ժպտալ այս սարերին, որ կյանք են տալիս
Ջրերը օրհնելով իրենց գագաթից
Հոսանք են տալիս ջրերին սրբալի
Արդյո՞ք քո սրտով չի դա, ի՛մ հարազատ
Կարող ես օրհնել դու վերցրածտ հազա՛ր
Կարող ես սիրել և ստեղծել, նվիրել
Առանց սպասանքի արտահայտդ մղել
Բոլորն հարազատ են, առջևտ նայիր
Նայիր աչքերից մինչև սիրտը, լսի՛ր,
Լսիր սրտիդ խոսքը, դա ուժ է տալիս
Ճշմարտ գիտութունին, անխափեբալի
Լսածդ, տեսածդ – օրհնիր, հավատա
Ամբողջ էությունտ լույսովտ լցրա,
Սիրով լի քո լույսը առջևտ մղիր
Վառվեն- հիասքանչ է, որ չէ- նույնալի:
